Gisterenavond keek ik ‘’Boerderij van Dorst’’, waarin Splinter Chabot te gast was. Ik hoorde hem vertellen over zijn boek ‘’Confettiregen’’ en dat hij sindsdien vooral geassocieerd wordt met zijn geaardheid, dat het té vaak daarover gaat.
Natuurlijk is hij meer dan dat, maar omdat zijn boek over de worsteling met zijn homoseksualiteit gaat en het zo goed verkocht wordt, is het – of het terecht is of niet – een gevolg.
Ook ik voel een noodzaak een boek te schrijven over mijn eigen, persoonlijke strijd op dat gebied. Ik ben al aardig op weg en deel mijn proces op social media. Nog voor het boek er is, krijg ik al zoveel mooie, confronterende, soms hartverscheurende reacties. Het hoofdonderwerp van mijn boek is afwijzing. De afwijzing van mijn homoseksualiteit (door mijn omgeving en zeker ook door mijzelf), maar ook in andere rollen die ik in het leven vervul. Onder andere die van vader van een prachtige dochter.
Er kunnen niet genoeg ervaringsverhalen gedeeld worden, wat mij betreft. Herkenning vinden, lezen of horen dat jij niet de enige bent die zich in een vergelijkbare, heftige situatie bevindt. In gesprek gaan met elkaar. Het is een eerste stap, waarop hopelijk de erkenning en acceptatie volgen.
Splinter kreeg een reactie van een moeder, die vertelde dat haar zoon door het lezen van zijn boek geen zelfmoord heeft gepleegd. ‘Als mijn boek dát bewerkstelligt, laten de gesprekken dan maar té veel over mijn geaardheid gaan,’ merkte hij op. Hoe mooi is dat. En absoluut ook hoe ik erin sta. Als ik straks met mijn boek maar één persoon kan helpen, dan is het de bloed, zweet en tranen die het kost om het te schrijven, meer dan waard!
0 reacties