Gisteren was de Internationale Dag tegen Homofobie, Bifobie, Transfobie en Intersekse Fobie. Elk jaar wordt op deze dag stilgestaan bij de fobieen rond de lhbtiqa+ gemeenschap. Waar komt die fobie toch vandaan? En hoe ontstaat een dergelijke angst? En waarom is de angst er nog steeds, en is deze dag dus nodig!
Want het stikt van de voorlichting en educatie. Genoeg tv programma’s, films, interviews, projecten over dit onderwerp. De naam inclusiviteit en diversiteit popt overal op. Toch is de homohaat en de haat naar mensen die anders zijn dan de standaard niet verdwenen.
Ik zit vandaag te schrijven aan deze blog op een bankje ergens in Tunesië, waar ik drie maanden verblijf met mijn man. Reken maar dat deze problematiek rond homofobie hier ook als geen ander speelt! Als je in Nederland of Tunesië de nieuwsartikelen erop naslaat, zie ik nog steeds veel haat en oordeel.
Het verschil moet gemaakt worden naar de mensen die de haat voelen. Maar ook naar hen die denken al tolerant te zijn, maar toch met kleine steken onder water of zogenaamd grappige opmerkingen dat allesbehalve zijn.
Gisteren keken mijn man en ik naar een gay-film, ‘’The inspection’’. Geen spannende of romantische film, maar een waargebeurd verhaal van iets meer dan een decennium geleden.
In de film is een jonge Amerikaanse homoman van kleur te zien. Zijn moeder staat niet achter zijn seksuele geaardheid en hierdoor is het contact met haar verslechterd. Hij wil, net als iedereen, gezien worden en iemand zijn en besluit daarop marinier te worden. Een tot de verbeelding sprekend beroep.
In zijn opleiding tot marinier krijgt hij om zijn homofilie met fysiek en geestelijk geweld te maken. Soms zelfs zo heftig dat hij beademd moet worden. Toch wil hij koste wat kost de eindstreep halen.
Het lijkt op mijn verhaal. Ook al was het voor mij bij bij de politie en marechaussee zeker niet zo heftig, toch is zijn worsteling herkenbaar. Misschien ook wel voor jou? Ook ik hoorde foute grappen tijdens het douchen: “Gebukt is genomen!” en ‘’Hou je billen bij elkaar! Laat je zeep niet vallen!’’
De periode waarin dit waargebeurde verhaal zich afspeelde was van 2005 tot 2010. We zijn ondertussen dertien jaar verder en wat zou het fijn zijn geweest als we – in Nederland, in Tunesie, in de hele wereld – hadden kunnen zeggen: “Dit soort dingen gebeuren nu toch niet meer?” of “In ons land gebeurt dat niet.” Helaas, pesterijen en mishandelingen van mensen in de lhbtq+-gemeenschap zijn nog steeds aan de orde van de dag.
Als individu is het onmogelijk om deze problematiek op te lossen. Toch kun je deze dag wel degelijk aangrijpen om – mocht je dat nog niet doen – op te komen voor diegene die het nodig heeft. Misschien maak jij ook wel eens (onbedoeld) grappige of zelfs kwetsende opmerkingen over homofilie. Bagatelliseer deze niet en kijk ook niet weg als anderen deze maken. En zeker niet als het nog verder gaat dan dat. Laten we elkaar vriendelijk aanspreken op dergelijk gedrag. Er is al genoeg ellende in de wereld. Het moet toch een koud kunstje zijn om deze dag overbodig te maken? Laten we daar met elkaar aan werken!
0 reacties